JAK ROZMAWIAĆ O WOJNIE Z DZIEĆMI?
Dzieci żyją w otoczeniu mediów i docierają do nich różne informacje ze Świata,
w tym informacje o wojnie w Ukrainie. Chcąc uniknąć negatywnych konsekwencji przeżywania przez nie dramatycznych informacji w osamotnieniu, ważne jest byśmy towarzyszyli im w tych sytuacjach, by nie potęgowało to u nich strachu. Przekaz obrazów
z pola walki wzbudza dodatkowe silne emocje zarówno u dorosłych jak i dzieci. Obrazy katastroficzne pozostają z dziećmi w ich wyobraźni i eskalują, zwłaszcza podczas snu, funkcjonowania w szkole, przedszkolu, w trakcie zabawy, należy więc ograniczać ilość docierających do nich drastycznych obrazów. Jeśli dzieci są narażone na ten przekaz, ważne jest by towarzyszyły im bliskie osoby, które wytłumaczą aktualną sytuację, odpowiedzą na ich pytania, dadzą poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa.
PODSTAWOWE ZASADY W ROZMOWIE O WOJNIE Z DZIEĆMI
- Przekaz powinien być zapewniony przez osoby bliskie: rodziców, wychowawców, nauczycieli i pedagogów. Jeśli dziecko nie otrzyma ich od nas zetknie się z brutalną rzeczywistością przekazywaną przez przypadkowe osoby, media, a tym samym będzie narażone na stres, poczucie lęku i niezrozumienia sytuacji.
- Pozwalajmy na zadawanie dzieciom pytań na poziomie ich wieku i zainteresowania sytuacją. Ważne jest dozowanie informacji, czego chcą się dowiedzieć, rozmawiajmy o faktach, nie mówmy w nadmiarze o historii, sytuacji politycznej itd. Inaczej rozmawiamy z przedszkolakami, dziećmi w młodszym wieku szkolnym lub nastolatkami. Wyjaśniaj co się dzieje, podawaj informacje, które dziecko jest w stanie zrozumieć.
- Istotna jest wrażliwość emocjonalna danego dziecka - to opiekun musi ocenić gotowość i odporność psychiczną dziecka w rozmowie o rzeczach trudnych.
- Podejmując temat wojny z dziećmi powinniśmy jako dorośli sami poznać własne emocje i uporządkować je. Jeśli my będziemy pełni lęku, nie damy właściwego wsparcia dziecku. Dzieci wyczuwają napięcie i emocje dorosłych.
- Nazywajmy emocje, modelując u dzieci, co czuje człowiek w obliczu zagrożenia, wojny czy śmierci. Przykładowo może przeżywać: smutek, cierpienie, strach, lęk, niepokój, obawę.
- Uczmy dzieci jak radzić sobie z trudnymi emocjami, zwłaszcza przez otwarte nazywanie i wyrażanie własnych uczuć, przeżywanych w różnych sytuacjach życiowych.
- Unikajmy podsycania zagrożenia, katastrofizmu sytuacji, gniewu i nienawiści.
- Budujmy nadzieję na pokojowe rozwiązanie i bezpieczeństwo.
- Zapewniajmy bliskość i dostępność dzieciom, spędzajmy z nimi więcej czasu na zabawach, aktywności ruchowej, spacerach, dając poczucie stabilizacji.
- Angażujmy się jako rodzice w akcje charytatywne, pomocowe - wzmacnia to u dzieci empatię, wrażliwość na krzywdę, cierpienie, ale i daje poczucie sprawstwa oraz wpływu na bieżące wydarzenia.
